We roepen het al een tijdje: Deutsche Bank is onherstelbaar stuk. De bank is een relikwie uit een bygone era, toen er nog mensen waren die dachten dat een euro gecombineerd met extreem veel lenen een goed idee is. We noemen het voor het gemak multicultureel pro-Europees hyperkapitalisme. Dat gaat (of ging) als volgt: (nota bene, alle plaatjes = opklik voor groot)

Doom loop: Germany's default probability rises in tandem w/ Deutsche Bank. Mkt cap is negligible BUT balance sheet equals to 58% German GDP. pic.twitter.com/MwSiYlgdoU

— Holger Zschaepitz (@Schuldensuehner) September 26, 2016

Op de dag dat de euro werd ingevoerd begon de grote kredietorgie. Bankiers namen aan dat overheden als de Nederlandse wel zo lief zouden zijn om bij te springen als een zwak euroland kapot zou gaan. Dat mocht helemaal niet, maar de eurozone mocht in zijn huidige vorm (dus met landen met veel te veel staatsschuld) ook niet bestaan, de beroemde 60-procentregel. Als de tweede regel wordt gebroken, dan zal dat met de eerste ook wel zo gaan, dachten sommige bankiers. 

Ze begonnen Zuid-Europa letterlijk vol te proppen met consumptief krediet, zodat Noord-Europese exporteurs hun waar (zoals Mercedessen en Porches) in grote hoeveelheden konden afzetten. Laten we in dit voorbeeld Portugal pakken, maar in elk zwak euroland zien we hetzelfde effect. In de eerste periode ('normaal') was de Portugese rente (rode lijn) hoog, zodat het land noodgedwongen de externe schuld laag moest houden. Dat verband is duidelijk zichtbaar. Portugal was (en is) een relatief arm land, de gele lijn geeft het nationaal inkomen aan. 

De normale periode eindigt in de zomer van 1997, als duidelijk wordt dat de euro er mét zwakke landen gaat komen, ook al mag dat niet. De euro is er dus nog niet fysiek, maar in afwachting van een muntunie waarbij Nederlanders voor Portugese schulden moeten opdraaien, gaat de kredietmotor alvast aan. Deutsche verschaft allemaal kredieten aan landen als Portugal en Griekenland en zit de omzet exploderen, op het toppunt bedroeg deze € 70 miljard. Dat betrof een fee, dus een groot veelvoud van dat bedrag is als schuld in de economie gepompt. Rond 9/11 en de dotcom-crash stagneert de groei even, maar deze keert gewoon weer terug. 

Pas als Lehman Brothers valt, komt iedereen weer bij zinnen. Zuid-Europa zit zo ziek vol met schulden dat er niets meer bij kan: iedereen heeft al een Porsche op krediet. De groei van de Portugese externe schuld (of die van Italië, Spanje en Griekenland) stagneert en Deutsche heeft niemand meer om vol met schulden te proppen. De omzet van de bank stagneert. De groei van de Portugese economie valt ook terug, deze functioneert kennelijk alleen bij meer en meer kredietverlening, hoe roekeloos ook. 

Omdat Deutsche nu wel allemaal schulden op de balans heeft staan, begint de paniek toe te slaan. Anders gezegd: als Deutsche Bank een Zuid-Europeaan een lening voor een vakantie en twaalf auto's heeft gegeven, dan zal deze in de komende jaren niet nog eens lekker extra gaan lenen. Het is wel even mooi geweest, wat de bank omzet kost: de dalende lijn spreekt boekdelen. Maar omdat er al zo ziek veel schuld uitstaat bij een krimpende economie van een krimpende bevolking, moet Deutsche bepaalde leningen afboeken: het komt toch niet meer terug. 

Deutsche kon in 2007 nog een dividend van € 4,50 per aandeel uitkeren, de koers stond toen op € 100. Nu is er geen geld meer voor dividend, de bank heeft alles nodig om niet te verdrinken. De koers is naar € 10 gezakt, dus Deutsche is een mooie overnameprooi geworden. Toch wil niemand de bank hebben, een slecht vooruitzicht. De blauwe lijn is het historische dividend, de rode en de groene zijn projecties. 

Maar waarom wil niemand Deutsche hebben? Wat maakt deze bank zoveel zieker dan bijvoorbeeld een Rabobank of een Svenska?

Deel op Facebook (0) Deel op Twitter (0)